ŞEHZADE : Padişahın çocuğu ya da ileride tahta çıkmaya hakkı olan hanedan üyesi çocuklar

SANCAĞA ÇIKMA:

• şehzadeler belirli bir yaşa geldiklerinde devlet yönetiminde tecrübe kazanmaları için Sancaklara yönetici olarak gönderilirler. Bu olaya sancağa çıkma adı verilir. 
• Sancağa çıkan şehzadenin yanına ona devlet yönetimini ve askerliği öğretecek LALA denilen tecrübeli devlet adamları verilirdi.

DİKKAT: Şehzadeler sancağa gönderilse bile Osmanlı Devleti şehzadelerin bu toprakları kendi malları olarak görmelerine, dolayısıyla federatif bir yönetim oluşmasına hiçbir zaman izin vermez. (DİĞER TÜRK DEVLETLERİNDEN FARKI)

KAFES USULÜ:

• I. Ahmet döneminde getirilen Ekber ve Erşat usulünün mecburu bir sonucu olarak sancağa çıkma terk edildi ve kafes usulüne geçildi.
• Kafes usulüne göre şehzadeler Sarayda bir çeşit kafes hayatı yaşayarak tahta çıkacakları günü bekleyeceklerdir.
• Bu sırada eğitimlerini alarak tahta hazırlanacaklar (tabi sıra gelirse)
• Böylece Kardeş katli sona erdi.

Ancak kafes usulünün pek çok olumsuz etkisi oldu:

• Şehzadelerin devlet yönetimi için yeterince tecrübe kazanamamaları
• Şehzadeler devlet yönetmeyi öğrenemedikleri gibi, ülkesinin insanını, dostunu, düşmanını kısacası dünyayı tanıyamamışlardır.
• Yukarıdakilerden dolayı padişah olduklarında devlet yönetimine ilgisiz kalmışlardır. Daha çok devlet adamlarına bırakmışlardır.
• Böylece yönetimde çıkar grupları etkili olmaya başlamıştır. Padişahlar çoğunlukla yanlış yönlendirilmişlerdir.
• Saray kadınlarının (Harem) devlet işlerine etkisinin artması
• Bazı şehzadelerin akıl ve ruh sağlığının bozulması.